Sen benim duamsın Geçtiğimiz günlerde mağazada eski bir arkadaşımla karşılaştım. Çok şaşırdım. Çok sevindim. Ayaküstü konuşup numaralarımızı verdik birbirimize. Bugün buluştuk. „O nasıl bir karşılaşmaydı öyle? Saniyelik bir andı.“ dedi. Aşağı inerken merdivenin kenarında görmüştüm onu. O an beş metre ilerde olsaydı görmeyecektim. Yirmi sene önce tanıştık. Yirmi dakika mesafede oturuyor, ara ara görüşüyorduk. İkimiz de yaşadığımız yerlerde kendimizi yalnız hissediyorduk. Çevremizde rol modellerimiz yoktu. İkimiz de okumak istiyor, yaşıtlarımızın ilgilenmediği konularla ilgileniyorduk. Sadece okul konuları değil. Göçmen kökenli çocuklar ve gençler, onların kişisel gelişimi, okul hayatı, problemleri, ihtiyaçları da giriyordu ilgi alanımıza. İkimiz de üniversite okumaya farklı şehirlere gittik. Ve bir gün koptu ilişkimiz. En son 2011’de görüşmüşüz. Seneler sonra o da benim gibi dönmüş büyüdüğü yere. Üç çocuğu olmuş. Annelik sürecini anlatırken sanki benim yaşadıklarımı anlatıyordu. Anne olduktan sonra hissettiklerimiz bile bekarlıktaki hislerimiz gibi aynıydı. „Ben ev hanımı olacak insan değilmişim“ dedi gülerek. Girdiği birçok ortamda tutunamamış. Konuşulan konular ilgisini çekmemiş. Eskiden olduğu gibi yine sık sık yalnız hissetmiş kendini. Ve bir gün yeniden üniversite okumaya karar vermiş. Aslında İslam Bilimleri mezunu. Bu kez öğretmenlik okumaya karar vermiş. Üniversitedeki ortam ona çok iyi gelmiş. Yeniden mezun olmak üzere. Ben de bazen sırf bu ortam için üniversiteye geri dönmek istiyorum. Bu sabah oturduk önce geçmişi, sonra toplumsal konuları konuştuk. Ben ona yaptığım işleri anlattım, o bana kendi yaptığı işleri anlattı. Dediki: ‘”Ben o günlerde senin bu konularla bir gün televizyona çıkacağına inanıyordum.” Ne kadar çok inanmışız birbirimize. Belki de birbirimize olan inancımızdı o günlerdeki motivasyon kaynağımız. Hala eskisi gibi capcanlı, cıvıl cıvıl. Hala çok idealist. Hala çok cesur. Öyle güzeldiki onunla muhabbet etmek. Enerjiyle doldum. Hiç bitmesin istedim bu sohbet. Sanki yirmi sene öncesine geri dönmüştük. “Sen benim duamsın”, dedim ona. “Seni kaybetmeyi hiç istemedim. Ama hayat şartları bir şekilde uzaklaştırdı bizi birbirimizden.” Çevremdeki insanları çok seviyorum. Bazılarını senelerdir yüzyüze göremiyor, sadece sosyal medyadan görüşüyorum. Ve her birinin “duam” olduğuna inanıyorum. Hayatıma duayla giren, duayla kalan insanlar. Eğer sen de yaşadığın yerde kendini yalnız hissediyor, Seni anlayacak, Ortak konuları konuşacak insanların özlemini çekiyorsan, dua et. Çok dua et. Belki seneler sürecek “Sen benim duamsın” diyeceğin insanla karşılaşman. Ama emin ol. Bir gün çıkıp gelecek. www.meryemundmaria.de Betül Özdemir
