Sen benim duamsın

 

Geçtiğimiz günlerde mağazada eski bir arkadaşımla karşılaştım.

Çok şaşırdım.

Çok sevindim.

Ayaküstü konuşup numaralarımızı verdik birbirimize. 

 

 

Bugün buluştuk. 

„O nasıl bir karşılaşmaydı öyle? Saniyelik bir andı.“ dedi. 

Aşağı inerken merdivenin kenarında görmüştüm onu. 

O an beş metre ilerde olsaydı görmeyecektim. 

 

 

Yirmi sene önce tanıştık. 

Yirmi dakika mesafede oturuyor, ara ara görüşüyorduk. 

İkimiz de yaşadığımız yerlerde kendimizi yalnız hissediyorduk. 

Çevremizde rol modellerimiz yoktu. 

İkimiz de okumak istiyor, 

yaşıtlarımızın ilgilenmediği konularla ilgileniyorduk.

Sadece okul konuları değil.

Göçmen kökenli çocuklar ve gençler, onların kişisel gelişimi, okul hayatı, problemleri, ihtiyaçları da giriyordu ilgi alanımıza. 

 

 

İkimiz de üniversite okumaya farklı şehirlere gittik. 

Ve bir gün koptu ilişkimiz.

En son 2011’de görüşmüşüz.

 

 

Seneler sonra o da benim gibi dönmüş büyüdüğü yere. 

Üç çocuğu olmuş. 

Annelik sürecini anlatırken sanki benim yaşadıklarımı anlatıyordu.

Anne olduktan sonra hissettiklerimiz bile bekarlıktaki hislerimiz gibi aynıydı. 

„Ben ev hanımı olacak insan değilmişim“ dedi gülerek. 

Girdiği birçok ortamda tutunamamış. 

Konuşulan konular ilgisini çekmemiş.

Eskiden olduğu gibi yine sık sık yalnız hissetmiş kendini.  

Ve bir gün yeniden üniversite okumaya karar vermiş. 

Aslında İslam Bilimleri mezunu.

Bu kez öğretmenlik okumaya karar vermiş.

Üniversitedeki ortam ona çok iyi gelmiş. 

Yeniden mezun olmak üzere. 

Ben de bazen sırf bu ortam için üniversiteye geri dönmek istiyorum. 

 

 

Bu sabah oturduk önce geçmişi, sonra toplumsal konuları konuştuk. 

Ben ona yaptığım işleri anlattım, o bana kendi yaptığı işleri anlattı. 

Dediki:

‘”Ben o günlerde senin bu konularla bir gün televizyona çıkacağına inanıyordum.”

Ne kadar çok inanmışız birbirimize.  

Belki de birbirimize olan inancımızdı o günlerdeki motivasyon kaynağımız.

 

 

Hala eskisi gibi capcanlı, cıvıl cıvıl. 

Hala çok idealist. 

Hala çok cesur.

Öyle güzeldiki onunla muhabbet etmek. 

Enerjiyle doldum.

Hiç bitmesin istedim bu sohbet. 

Sanki yirmi sene öncesine geri dönmüştük.

“Sen benim duamsın”, dedim ona.

“Seni kaybetmeyi hiç istemedim.

Ama hayat şartları bir şekilde uzaklaştırdı bizi birbirimizden.”

 

 

Çevremdeki insanları çok seviyorum. 

Bazılarını senelerdir yüzyüze göremiyor, sadece sosyal medyadan görüşüyorum.

Ve her birinin “duam” olduğuna inanıyorum. 

Hayatıma duayla giren, duayla kalan insanlar. 

 

 

Eğer sen de yaşadığın yerde kendini yalnız hissediyor, 

Seni anlayacak,

Ortak konuları konuşacak insanların özlemini çekiyorsan, 

dua et. 

Çok dua et. 

Belki seneler sürecek “Sen benim duamsın” diyeceğin insanla karşılaşman.

Ama emin ol.

Bir gün çıkıp gelecek.

www.meryemundmaria.de

Betül Özdemir 

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Kindergarten neden çokkültürlü/çokdilli eğitimi destekleyen projeler yapmıyor?

17. Şubat 2024 Yorum yapılmamış

Kindergarten neden çokkültürlü/çokdilli eğitimi destekleyen projeler yapmıyor?   Sabah Kindergarten’e girdim.  Erzieherin(eğitmen) benimle konuşmak istediğini söyledi.  Ramazan hazırlıklarına başlamışlar.  Biraz projeden bahsetti.  Benden bir tane seccade getirmemi rica etti.  Benimle konuşan kişi Frau F. kültürel projelerden sorumlu.  Öyle dışardan proje yapmaya gelen biri değil.   Ekipten biri.  Kindergarten ekipten üç kişiye bu görevi vermiş.  Bütün grupları sırayla gezip onları dünyayla tanıştırıyorlar.  Yaşadığımız yeri çocuklara tanıtan da onlar.  Volkshochschule (Halk Eğitim Merkezi) ile ortak çalışmalar yapıyor, haftada bir gün kütüphaneye götürüyorlar çocukları.  Şimdi de sırada cami varmış.  “Caminin içi nasıl?” “Müslümanlar nasıl ibadet ediyor?” göstermek istiyorlarmış.    Konuşmaya şahit olan kızımın gözleri parladı.  “Soll ich dir zeigen wie man betet?”  (Nasıl namaz kılındığını göstereyim mi sana?)  Frau F.’in oğlu bu hafta annesine göstermiş nasıl namaz kılındığını.  Okulda din dersinde bu sene bütün dinleri anlatıyorlarmış.  Çok hoşuma gitti bütün dinlerin anlatılıyor olması.  Dört sene boyunca böyle olsa ben de çocuklarımı din dersine göndermek isterdim.  Hatta keşke din ve etik dersi çocukları bölmeden anlatılsa Drei Religionen Grundschule de olduğu gibi. Börek de yapacaklarmış Kindergarten’de.  Frau F.’nin Türk kültürüne olan ilgisini anlamak için özel hayatında Türk kültüründe yaşayan arkadaşları var mı diye sordum.  Yokmuş.  35 yaşındaki Frau F.‘nin bu kadar farklı kültürlere ilgisi olmasına rağmen göçmen kökenli arkadaşının olmaması yaşadığımız yerin geçmişini az çok anlatıyor sanırım. Her sene birşeyler yapıyorlar Ramazan’da. Geçen sene hurmalı kek yaptılar.  Bir grup keki yapıp hediye paketlerine koyup diğer gruba hediye etti. Gruplar kendi aralarında bayramlaştı yani.  Ondan önceki sene de Türkiyeyi anlattılar çocuklara.  Ramazan davulu yaptılar birlikte.  Kurban Bayramında kuzucuk yaptılar.  Ve günlerce çocuklarla bu konuları anlattılar.  Çünkü bütün çocukların toplumu tanımalarını istiyorlar.  Hemen hemen her hafta yeni bir konu işliyorlar. Düşünün ne kadar çok konu işlendiğini. Ne zaman bir fotoğraf paylaşsam şu soruyla karşı karşıya kalıyorum: Bizim Kindergarten neden böyle şeyler yapmıyor?  Pekçok nedeni var aslında. Bazı yerlerde personel tembel. Ekstra bir iş yapmak istemiyor. Bazı yerler ise kırk sene önceki sistemle çocuk bakmaya devam ediyor. Hala çocukları cezalandıran kurumlar var mesela. Bazı yerlerde göçmen kökenli çocukların taşıdığı zenginliğe değil, standard çocuk eğitiminde ‘normal’ görülmeyen yönlerine odaklanılıyor.  Zaten çocuk Almanca bilmeden Kindergarten’e başlamışsa aile birçok önyargının kurbanı oluyor. Almanca bilmeyen çocuk bir de hareketli bir çocuksa o çocuğun dili, dini, kültürü değil problemli davranışları konuşuluyor. Diğer yandan böyle yerlerde iki ilgili aile varsa, on ilgisiz aile oluyor. İlgili aileler ilgisiz ailelerin arasında kayboluyor. Hatta ilgili aileler zamanla kurumda küçümseyici davranışlar gördüklerinde geri çekiliyor, mümkün olduğunca iletişim kurmamaya başlıyorlar. Onlar da geri çekilince “çokkültürlülük”, “çokdillilik” projeleri yalan oluyor.   Çeşitlilik projelerini önemseyen ama harekete geçemeyen müdürler ise diğer problemleri sıralıyor: Bütçe yok. Personel yok. Var olan personel hastalanıyor. Aynı anda bir kaç personel hastalandığın açığı kapatmak için gruplar birleştiriliyor. Çocukların birçoğu Almanca bilmiyor. Personel diğer kültürlere ilgi duymuyor. Göçmen kökenli personel bile yeni fikirler getirmiyor. Destek olan aile ya yok ya da çok az. Bunlar da benim gözlemlerim:  1-Çocuklarına Almanca öğretmeyen aileler bu görevi Kindergarten’e bırakıyor. Gruplarda Almanca bilmeyen çocukların sayısı arttığında ekip motivasyonunu kaybediyor ve ekstralarla uğraşmıyor.   2-Alman kültürüne ilgisiz davranan, etkinliklere katılmayan aileler, kendi yaşadıkları kültürün de önemsenmemesine neden oluyor.  3-Ailelerin bir kısmı “Vielfalt”, “Diversity”, “Inklusion”, “interkulturelle Erziehung”, “interreligiöse Erziehung” gibi terimlerin ne manaya geldiğini anlamıyor veya önemsemiyor.   4-Bazı aileler için 2-6 yaş dönemi çok da önemli bir dönem değil. Kindergarten’i oyun parkı gibi görüyor. Duvarda asılı mektuplar dışında hiçbir şeyden haberi olmuyor. Hatta bazı ailelerin o mektuplardan da haberi olmuyor. 5-Göçmen kökenli aileler “çeşitlilik” konusunda Kindergarten’i desteklemiyor. Bazı kurumlarda sadece Ramazan Bayramında şeker, kek, poğça gönderiyor aileler. Bu da yeterli değil. 6-Bundan 15-20 sene önce yaşanmış olaylar bugün yaşanmış gibi anlatılıyor etrafa. Bir başkasının olumsuz tecrübesinden olumsuz etkilenen aile kendine şans tanımıyor. “Zaten yapmamışlar, zaten yapmayacaklar” deyip geri çekiliyor, talep bile etmiyor.  7-Bazı ailelerde yanlış anlaşılma korkusu var. Belki de dışlanma veya kendini ifade edememe korkusu.  8-Bazı aileler Kindergarten‘de farklılıklarının dikkat çekmesini istemiyor. Ama evde çocuklarına “Biz Alman değiliz, Türküz” , “Biz onlar gibi değiliz” gibi cümleler kuruyorlar. Onlar kim, biz kim?  Madem “onlar” gibi değil çocuk, neden Kindergarten’de “onlar” gibi?  Toplumda sürekli “onlar” gibi olan çocuk, sürekli uyum sağlayan çocuk bir gün “Ben kimim?” dediğinde bu soruyu nasıl cevaplayacak?  Tiktok’ta gençler bu konularda dertleşiyorlar birbirleriyle.   Dinlemenizi tavsiye ederim. 9-Bazı kişiler kendi görüşlerini başkalarının görüşlerinden daha değersiz görüyor. Çocuğunun gelişiminde Kindergarten tarafından eksik bırakılan kısımları görse bile dile getiremiyor. Hele bir de konu din ve dil ise. Küçümsenmekten ve dışlanmaktan korkuyor belki de.  (Şimdilik aklıma gelenler bunlar. Lütfen siz de ekleyin gözlemlerinizi yorumlara.) Her ne kadar aileler kendilerini “Biz Türkler”, “Biz Müslümanlar”, “Biz göçmenler” gibi gruplaştırsa da aslında onları bu etiketler birleştirmiyor.  İlle etiketleyeceksek şöyle etiketleyelim: İlgili aileler, ilgisiz aileler Aktif aileler, aktif olmayan aileler Değişim isteyen aileler, değişim istemeyen aileler Konuşan ama harekete geçmeyen aileler, konuşan ve harekete geçen aileler “Ben neler yapabilirim?” diyen aileler, “Banane ya” diyen aileler Aşağıdaki kısım “Ben neler yapabilirim?” diyen aileler için… Ben neler yapabilirim? “Benim Almancam iyi değil” deyip geri çekilmenize gerek yok. Bazen davranışlarınızla da anlatabilirsiniz önemsediğiniz şeyleri. Kindergarten’in önemsediği ve sizin önemsediğiniz özel günlerde çocuklara birşeyler götürebilirsiniz. Zamanla ekip önemsediğiniz günleri fark ediyor ve daha hassas olmaya başlıyor o günlerde.  Ramazan’da “Ramazan bağışı” yapabilir, Bu konularda kitaplar hediye edebilirsiniz. Bütün etkinliklere katılmalı, yardım etmeli, diğer ailelerle tanışmalısınız. Tanıştığınız herkes fikirlerinizden haberdar olacak. Bazı insanlar “Hiç böyle düşünmemiştim” diyor anlattıklarınızı duyunca. Zaten genelde küçük çocuklu ailelerle konuşulan konu “çocuk eğitimi” oluyor ve bir şekilde konu çokdilliliğe, çokkültürlülüğe geliyor.  İnsanlar merak ediyor evde ne yiyip içtiğinizi 🙂 Mümkünse Elternbeirat’a (Aile Birliği) girin. Ben girmedim çok yoğun olduğum için. Sosyal medya paylaşımlarıyla gündem ediyorum önemsediğim konuları. Önceden Instagram’dan, şimdi Whatsapp’den. Siz de sosyal medyayı kullanabilirsiniz gündem etmek istediğiniz konularda. Motivasyonunuzu kaybetmemek için sosyal medyadan bu konuları gündem eden kişileri takip edebilir, çevrenizle fikir alışverişi yapabilirsiniz. Bizim Kindergarten kapıya bir kutu koymuştu.  Herkese çocukların evde yaşadığı kültür ve konuştuğu diller sorulmuştu.  Biz de yazıp attık kutuya. Belki müdürünüze bu fikri anlatabilirsiniz. Bir de size önemsediğiniz noktalar sonulduğunda muhakkak önemsediğiniz bütün konuları yazın. Örneğin şöyle: Mehrsprachigkeit, interkulturelle/interreligiöse Erziehung, Medienkompetenz, Resilienz, Inklusion. Diğerlerini (Selbstkompetenz, Sozialkompetenz, Sachkompetenz etc.) zaten her Kindergarten önemsiyor.    Mücadele ederken zaman zaman kendinizi yalnız da hissetseniz yalnız olmadığınıza

Weiterlesen »

Sen Fasching mi kutluyorsun?

14. Şubat 2024 Yorum yapılmamış

Voriger Nächster Sen Fasching mi kutluyorsun? Almanya‘da bugün karnaval kutlamaları sona erdi. Bugün Aschermittwoch. Bir çok kişi bugünden itibaren Ostern’a (paskalya) kadar oruç tutacak. Kimi et yemeyecek, kimi çikolata. Kimi alkolden uzak duracak, kimi şekerli içeceklerden. Kimileri ise sosyal medyadan ayrılacak.   Karnaval döneminde neler oldu?  İşyerinde başladım karnaval kutlamaya. Grup çalışması yaptığım kadınlara karnavalı anlattım. Meğer hiçbiri bilmiyormuş detayları. Sadece kostüm giyildiğini biliyorlar.      İlk karnaval kutlamalarına kızımın yaşlarında (4-5 yaşlarında) katıldım. Babamın güreş kulübünde. Her anı hatırlamasam da annemin eliyle ördüğü beyaz etek ve kazağı hatırlıyorum. Hem kardeşimin üzerinde, hem de benim. Sanırım bizim kostümümüz oydu. Gözümün önüne geliyor bir sahne: Salonda müzik çalıyor. Çevremdeki insanlar gülümseyerek birbiriyle konuşuyor. Gülümseyenlerden biri de babam.  Biz çocuklar sandalyelerin etrafında dönüyoruz. Bir de kendi etrafımda dönüyorum. Eteğim dönsün diye. Müzik durduğunda sandalye kapıyoruz. Hiç kostüm giymesem de kızımın kostümlerine olan ilgim buradan geliyor belki de.  Yeter ki o etek dönsün.   Kinderfasching  “Mümkünse evden çıkmak istemiyorum” dediğim bir dönemde karnaval geldi. Önce günlerce “Çocuklarla kutlamaya gitsek mi, gitmesek mi” diye düşündüm. Oğlumun gelmeyeceği zaten belliydi. Kızım ise kostüm giymeyi, kostüm giyen arkadaşlarıyla dans etmeyi seviyordu.   Kızımı Kindergarten’den aldım. Kutlamanın yapılacağı salona yürürken içimden geçen ses: “Eve gidelim dese de eve gitsek.” Girdik içeri. Kapıda oturan amcayı gördüğümde yanımda para olmadığını hatırladım. Hiçbir zaman yanına para almayan biri olarak önce kendime kızdım: “Yanında para taşımayı öğren artık” Sanırım bu öğrencilikten kalma bir alışkanlık. İnsan o kadar alışıyorki cüzdanının boş olmasına. Diğer yandan Paypal ve banka kartıyla ödemek bana daha pratik geliyor. O an eşimi arayıp ‘Bize para getir’ derken arkadaşım Diana ile gözgöze geldim. Hemen kalktı ayağa. Bana para verdi. İçeri girdik, yer yok. Oğlu dans pistinde olduğu için onun yerine oturttu beni. Kına gecelerine geç gelip çocukların yerini kapan teyzeler gibi hissettim kendimi. O da kına gecelerine erkenden gidip sandalyeleri  çanta ve ceketlerle dolduran teyzeler gibi kutlamaya başlama saatinden 30 dakika önce gelmiş.  Hemen aç olup olmadığımızı sordu. Yanımda para olmadığını bildiği için “Yemekleri birlikte alırız” dedi. Bu anı yaşamak, bana bir kez daha farklı kültürlerle ilişki kurmanın hiç de zor olmadığını hatırlattı. İstese beni görmemezlikten gelebilir, uzaktan el sallayıp kalkmayabilir, borç vermeyebilir, yanındaki sandalyeyi çocuğuna ayırmaya devam edebilir, kendi imajını düşünüp başörtülü bir kadınla yanyana oturmak istemeyebilir,  yemeğimi ödeme teklifinde bulunmayabilirdi. Sonuçta çocuklarımız üzerinden tanışmıştık. Kindergarten’den ayrılan çocuklarımızla birlikte yollarımız da ayrılabilirdi.  Ama o irtibatımızın kopmaması için sürekli mesaj yazıp “Bu hafta görüşelim mi?” demeye devam etti. Bu şekilde ilişkimiz altı seneyi devirdi.   Para konusunda „Arkadaşsınız olacak o kadar“ diyeceksiniz belki de. Geçmiş senelerde bu motivasyonla verdiği borçları geri alamamış biri olarak “Bir zahmet böyle arkadaşlık olmasın” diyeceğim bu sözünüze. Herkes borcunu ödesin:) 2 Euro bile olsa. Zor durumda istenen para başka, karşı tarafın ısmarladığı kahve başka, karşılıklı sırayla ödenen hesaplar başka.   Masaya oturduğum gibi verdiği borcu Paypalla ödedim. Önce 2 Euro.  Sonra içecek için yeniden 2 Euro. “Du bist einfach zu digital” (Çok dijitalsin) dedi bana.   Arkadaş kedi olmuş.  Diğer anneler ise aslan, kaplan.  “Ben kostüm giymedim. Yeterince dikkat çekiyorum zaten başörtümle” dedim, güldüler. Yine koca salonda tek başörtülü kadın bendim. Ama kendimi hiç tuhaf hissetmedim.  Kimse somurtmadı. Kimse “Bunun ne işi var burda” der gibi bakmadı. Zaten bir çok aileyi spor kulüplerinden, müzik okulundan, Kindergarten’den tanıyordum. Sadece gülümseyen ve birbiriyle iletişim kuran yüzler gördüm. İnsan yaşadığı yerde ne kadar çok ortamlara girip çıkıyor, ne kadar çevresiyle iletişim kuruyorsa o kadar oralı oluyor aslında. Ve ne kadar oralıysa o kadar sosyal hayata dahil oluyor. Çünkü girip çıkacağı yerlerde tek başına bir masada oturmayacağını biliyor.  Ki tek başına da oturabilmeli insan. Çocuklar pistte sahne gösterilerini izledi, biz ise dakikalarca sağlıklı beslenme, spor, sosyal aktivite ve okul muhabbetleri yaptık. Bir ara dans hakkında konuştular. Pek ilgi alanıma girmediği için onlar konuştu ben dinledim, dans kültürüm gelişti.  Sonra dans pistine çıkıp kızımla arkadaşlarını izledim. Sık sık evimize gelen kızlar hepsi. Kindergarten’de son seneleri. Bazı kızlarla ayrılacak yolları. Bazılarıyla bir kaç sene daha devam edecekler birlikte olmaya. Sonra? Acaba nereye kadar devam edecek arkadaşlıkları? Çevremde herkes “Ergenliğe kadar” diyor. “Sonra kendileri gibi insanlar arayacaklar çevrelerinde” diyorlar. “Kendileri gibi” olan gençler nasıl gençler olacak?  Acaba çokkültürlü ve çokdilli yetişen gençler mi “Kendileri” gibi olacak yoksa Türkçe konuşan Müslüman gençler mi?   Acaba bizim yaşımıza geldiklerinde ne hissecekler? Nasıl hatırlayacaklar bu günleri? Ben hala kendimi 5 yaşında dans pistinde diğer çocukların koluna girmiş bir çocuk gibi hissediyorum. Farklı din ve kültürlerle iletişim kurduğumda hayatta kalıyorum. Ama ne zaman yaşadığım ülkenin kültürel etkinliklerime dahil olsam Müslüman çevremden birileri çıkıp “Sen Fasching mi kutluyorsun?”, “Sen Halloween mi kutluyorsun?”, “Sen Weihnachten mi kutluyorsun?” diye soruyor. Ben insan ilişkilerimi kutluyorum.    Betül Özdemir www.meryemundmaria.de     Post Views: 425

Weiterlesen »

“Biz Halloween kutlamıyoruz”

22. Ekim 2023 Yorum yapılmamış

“Biz Halloween kutlamıyoruz” Haftaya Halloween. Yine her yerde karşıma kötü kötü bakan kabaklar, iskeletler, hayaletler çıkıyor. Çevremde birkaç aile büyük Halloween partilerine hazırlanıyor.   Bizim Halloweenle yıldızımız hiç barışmadı. O yüzden hiç hazırlık yapmadım. Taa ki iki sene öncesine kadar… Halloween’de zil çaldı. Kapıda duran iki kız: “Süßes oder Saures?” Allahım ne vericem şimdi ben bu çocuklara? Evinde pek şeker çikolata bulundurmayan biri olarak artık ne bulduysam verdim. Oysa kapımızda da bir kabak da yoktu. Sonra anladımki, bizim sokakta kimsenin kapısında kabak yokmuş. Ne yapsın çocuklar, kabak olsa da olmasa da zile basacaklarki şeker toplayabilsinler.     Oğlum okula başlayınca Halloween’de kapı kapı gezildiğini öğrendi. İkinci sınıfta o da arkadaşları gibi şeker toplamak istedi. Kostümünü giydi ve çıkmadan şöyle dedi: Ama anne ayıp değil mi zile basıp şeker istemek?   Kardeşiyle tek başına gitmeye cesaret edemeyince “Aa bakın teyzeniz gelmiş. Hadi teyzenizle gidin.” dedim. Kendim gitmek istemedim. Sanırım kendim gibi hazırlıksız, mahcup olacak bir komşuyla karşılaşmaktan çekindim. Tahmin ettiğim gibi de oldu. Pek çok komşu hazırlıksız yakalandığını söylemiş. Hatta bir komşumuz şöyle demiş: “Biz Halloween kutlamıyoruz.”   Aaa dedim bu ben. Yani iç sesim. Ben kapıya gelen çocuklara bunu demesem de diyenler varmış. Komşum Müslüman değil. Göçmen kökenli değil. Yaşlı da değil. Çocukları 6. ve 1. sınıfta olan bir baba. Çok yakından tanımıyorum kendisini. Sadece akademik başarılarından haberim var. Profesör olmak üzere. Çocukları olmasına rağmen dahil olmuyorlar Halloween kutlamalarına. İstese bir paket şeker alamaz mıydı o akşam? Alırdı. Ama kökten çözüyor meseleyi. “Biz Halloween kutlamıyoruz” ne demek? Önümüzdeki senelerde de kapımıza gelmeyin demek 🙂 Kaba mı? Değil bence. Çünkü herkes herşeyi kutlamak zorunda değil. Çocukların bunu görmesi de iyi oldu. En azından “Biz neden Weihnachten (noel) kutlamıyoruz?” sorusuna verdiğim “Çünkü herkes herşeyi kutlamıyor” cevabının pratikteki versiyonunu görmüş oldular. Her ne kadar Halloweenci bir anne olmasam da geçen sene zile basacak çocuklara hazırlık yaptım. Sadece iki çocuk geldi. Bizim sokağın yarısı yaşlı, yarısı ise çocuklu. Çocuklu aileler ya Halloween kutlamıyor ya da o akşam evde değiller. Bu sene ise özel paketler hazırlamadım. Marketten üzerinde kabak resmi olan çubuklu çikolata aldım.   Halloween’de oğlum sınıf arkadaşının evindeki partiye davetli. Kızım ise haftasonu Kindergarten arkadaşlarının gideceği partiye gidecek. Çocuklar küçükken kararı ben veriyordum. Ama artık onlara soruyorum. „Kostüm giymek istiyor musun?“ “Arkadaşın davetiye gönderdi. Partiye katılmak istiyor musun?” “Arkadaşların sokakta şeker toplayacakmış. Sen de toplamak istiyor musun?”  Her ne kadar Halloween’i sevmesem de, çocukların Halloween dönemine eşlik ediyorum.   Halloween’i neden sevmiyorum? Çünkü benim için hiçbir anlamı yok. Halloween geleneği inancımla örtüşmüyor.     Çünkü kaldıramıyorum. Başım ağrıyor kokular, görüntüler, sesler birbirine karışınca. Kalabalıktan baş ağrısıyla ayrılıyorum.    Çünkü kostüm almaktan bıktım. Şimdiye kadar Fasching’de kostüm alıyordum çocuklara. İki senedir Halloween çıktı bir de başıma:) Oğlum hala çirkin sembolleri sevmediği için Fasching’de giyebileceği kostümler giyiniyor Halloween’de. Geçen sene Spiderman kostümü giydi, bu sene de Power Ranger kostümü giyecek.     Çünkü jelatinli şekerleri ayırmaktan bıktım. Geçen sene topladıkları şekerleri önce koltuğa döktürler. Yiyemeyecekleri şekerleri ayırdık. Yerine dolaptan alternatifler koydum.   Çünkü semboller çok çirkin.   Bilinçaltıma çirkin görüntüler yerleştirmek istemiyorum. Mesela şuan gözlerimi kapattığımda çirkin çirkin bakan bir kabak görüyorum. Çünkü günlerdir çirkin Halloween süslerini izliyorum sağda solda. Oysa gözlerini kapattığında denize vuran güneş ışığını izleyen, dağlara kollarını açan, şelale seslerini dinleyen, bedenime çarpan rüzgarı hisseden biriyim. Yaşam kaynaklarımla olan bağımın farklı görüntülerle zedelenmesini istemiyorum.   Süslenmek üzere ziyan edilen kabaklar canımı acıtıyor. Halloween dekorlarını bir kutuya kaldırıp her sene kullanan insanlar olsa da çevremde, her sene yeni alanlar da çok. Eskiler nereye gidiyor? Çöpe atılmadığını ümit ediyorum.   Kul hakkında girildiğini düşünüyorum. Herkesin dahil olmadığı bir kutlamaya herkes dahil ediliyor. Arabaları ketçap mayoneze bulamak kul hakkı. Birbirini korkutmak kul hakkı. Oğlum 4 yaşındayken gezmeye gittiğimiz şehirde Halloween kutlayanlar sokaktaydı. Yanımızdan geçen Scream maskeli biri eğilip oğlumu korkutmuştu. Ağlayınca çok öfkelenmiştim. Bu nasıl bir eğlence şekli? Çocuklar Halloween’in gerçek manasını henüz bilmiyor. Birçok çocuğun da bildiğini düşünmüyorum. Zamanla öğrenecek ve Allah’a inanan insanlar olarak kendimizi kostüm giyerek hasbi ruhlardan korumadığımızı anlayacaklar. Şuanda onları çeken şey, 1) Arkadaşlarıyla eğlenmek 2) Şeker, çikolata toplamak   Bazı anne babalar bu tarz alışkanlıkların çocuklarına zarar verdiğini düşünüyor. Bazı anne babalar ise sadece eğlence olarak görüyor. Herkes farklı düşünüyor Halloween hakkında. Herkes farklı kararlar alıyor. Çokkültürlü, çokdinli, çokdilli bir toplumda yaşıyoruz. Çokkültürlü yetişmiş aileler baskın bir kültürle yetişmiş aileler tarafından yargılanmamalı. Baskın bir kültürle yetişmiş ailelerin korkuları çokkültürlü aileler tarafından ayıplanmamalı. Almanya’da sosyalleşmiş Türkiye kökenli insanlar, Türkiye’de sosyalleşmiş insanlarla kıyaslanmamalı. Birbirimizin yaşam tarzlarına ve tercihlerine saygı duymak zorundayız. Kutlamak isteyen kutlasın, kutlamak istemeyen kutlamasın. UPDATE! Bugün 31 Ekim 2023  Çocukların Halloween kutlamaları bitti.  Neler oldu bu akşam? Oğlum ve kızım Power Rangers kostümleri giydi. Oğlum 17’de arkadaşının evindeki partiye gitti.  Parti yapan annenin ricası üzerine Halloween kurabiyeleri hazırladım çocuklara. Oğlum döndüğünde önce evde oyun oynadıklarını, sonra yolda yürüyüş yaptıklarını anlattı. 12 çocuk, 4 yetişkin. Zile bastıkları pek çok ev şekerlerin bittiğini söylemiş. Pek şeker toplayamamışlar. Yolda korkunç kostümlü yetişkin insanlar görmüş. Eve geldikten sonra odasında tek başına yatmak istemedi. Halloween’in en sevmediği kısmı korkunç kostümlermiş.  Benim de.. Kızım çok sevdiği bir arkadaşını davet etti. Babasıyla birlikte geldiler. İki kız ve babalar çıktılar dışarı. Bu kez bizim sakin sokakta değil, hareketli sokaklarda yürümüşler. Bir sürü şekerle döndüler eve.  Döktük bütün şekerleri masaya. Jelatinlileri ayırdık. Geriye neredeyse üçte biri kaldı. Fotoğrafı Whatsapp’de paylaştım. Bir kaç anne ‘Biz de ayırdık jelatinlileri, geriye hiçbir şey kalmadı’ yazınca, bir anneye şöyle yazdım: Seneye arabayla Müslüman ailelere götürücem çocukları.  Bazı konularda çözüm yolu bulmalıyız.  Çocuklarımız Halloween’de şeker toplamak istiyorlarsa toplasınlar.  Ya her sene eve getirdikleri şekerleri ayırmakla uğraşacağız ya da Halloween’e dahil olan Müslüman çevremizin zilini çalacağız. En azından çocukların poşetlerine yiyebilecekleri şeker, çikolatalar girmiş olur. En azından her sene jelatinli şeker ayırmak ve çocuklara tekrar tekrar “Bunu yemiyoruz. Bunu da yemiyoruz. Bunu da, bunu da, bunu da yemiyoruz.” demekten kurtuluruz.  Kızım şekerlerle eve geldikten sonra Halloween heyecanı bitti. Hemen çıkartmak istedi kostümünü. Misafir kızımız zaten kostüm giymemişti. Onunla oyun oynadılar. Jelatinli şekerleri koymuşlar kapının önüne. Üzerine bir not yazmış misafir kız. Bir süre gelecek çocukları beklediler. Ama kimse gelmedi 🙂  Giderken jelatinli şekelerini yanında götürdü. Sınıfında arkadaşlarına dağıtacakmış. Bir Halloween macerası daha bitti. Şimdi sırada “Warum feiern wir kein Weihnachten?” (Biz neden

Weiterlesen »

Anne iftara davet edilmek çok güzel

29. Mart 2025 Yorum yapılmamış

Anne iftara davet edilmek çok güzel Bu sene ise hiç beklemediğim şekilde başladı Ramazan, hiç beklemediğim şekilde bitti.  Ramazan’a bir hafta kala evde bayıldım. Hastaneden eve döndükten sonra bir türlü kendime gelemedim.  Senelerdir bir kaç saat için uzandığım yataktan haftalarca kalkamadım. Çocuklar upuzun davet listeleri hazırlamıştı kendine. Benim listem de uzundu. Önce aile iftarını iptal ettim, sonra davetiyeleri gönderdiğimiz çocuk iftarlarını. Diğer isimlere ise haber bile gönderemedim. Çocuklar bütün Ramazan’ı “Anne biz de başkalarıyla iftar yapıcaz mı?“ sorusuyla geçirdi. Dün arabayla yola çıkınca oğlum “Anne iftara davet edilmek çok güzel” dedi. Senenin en önemli dönemini kaçırmış gibi hissediyorum kendimi. Sosyal hayattaki en anlamlı anları bu sene yaşayamamış gibi.  Geçen sene blogda paylaştığım yazılarla teselli ediyorum kendimi.   İftar anı ne güzel bir an. Kendini zinde hissettiğin bir bedende, dingin bir ruhla evine gelen her misafiri kapıda gülümseyerek karşılıyorsun.  O da sana gülümsüyor. Samimiyetsiz bir gülümseme değil bu. “İyiki buluştuk” dedirten bir gülümseme.  Aç karnını doyurmak için değil, ruhunu doyurmak için oturuyorsun o sofraya.  Gündelik hayatta telefonun ekranına bakmaktan birbirinin yüzüne bakamayan insanlar iftar sofrasında birbirine bakarak muhabbet ediyor, dertleşiyor, hediyeleşiyor. Oruçla başlayan muhabbetlerde bazen öyle derinleşiyorsun ki, günlerce, haftalarca konuştuğunuz konuları düşünmeye devam ediyorsun.  Hatta belki de yeni bir bakış açısıyla devam ediyorsun hayata.  Birlikte kurulan sofralar, birlikte toplanıyor. Güvendiğin insanlarla birlikte çıkıyorsun Allah’ın huzuruna. Birlikte dua ediyorsun.  Her iftar sofrasında yeniden hatırlıyorsun karşındaki insanın ne kadar kıymetli bir insan olduğunu, ne kadar kıymetli bir çevrenin içinde olduğunu.   Konuşmalarına yalan karıştırmayan, kurduğu cümlelere küçümseyici ifadeler eklemeyen, bakışlarıyla rahatsız etmeyen, sınırlarını çiğnemeyen insanlarla bir arada olduğunda şükrediyorsun Allah’a birbirinize emanet edildiğiniz için.  Dört aydır mecbur kalmadıkça evden çıkmıyorum.  Mecbur kalmadıkça markete bile gitmiyor, gittiğimde ise kasiyerle konuşmamak, diğer müşterilerin bakışlarına maruz kalmamak için dijital kasadan ödeme yapıyorum. Şiddetli migren ataklarımı dindirmeye çalıştığım, boynumdaki fıtığın iyileşmesini beklediğim bir dönemdeyim. Aynı zamanda insan kaybetme döneminde. Çünkü sosyal ilişkilerimi besleyemiyor, ses olan her yerden kaçıyorum.   Bu şekilde yaşamaya devam edersem bir çok ilişkimin zayıflayacağını, hatta kopacağını da biliyorum. Tercih edilen yalnızlık, zamanla tercih edilmeyen yalnızlığa dönüyor.  Bunu fark ettiğinde ise,  bazen geç kalmış oluyorsun.  Geçen gün babam gençliğini birlikte geçirdiği ama senelerdir görüşemediği sporcu bir arkadaşını ziyarete gitti. Ama göremedi. Adam bir sene önce ölmüş. Babam haberi olmadığı için çok üzüldü.     Bu seneki Ramazan duam,  bu Ramazan’da kaçırdığım anları bir sonraki Ramazan’da yakalamak. Tabi Allah nasip eder de bir sonraki Ramazan’ı görebilirsek. Hepinizin bayramı mübarek olsun. Betül Özdemir www.meryemundmaria.de Post Views: 28

Weiterlesen »

Çocuk buluşmalarında Youtube’un ne işi var?

21. Mart 2025 Yorum yapılmamış

Dün kızım (6) arkadaşını ziyaret etti. Eve döndüğünde çok durgundu. Ne olduğunu sordum. Arkadaşının 2.sınıftaki abisi Youtube’dan bir video açmış. Oturup izlemişler. Ağlamaya başladı anlatırken. İzlediği görüntüyü anlatamadı. „Çok korkunçtu“ dedi. Çocuğun annesine mesaj yazdım, o da bilmiyor ne izlediklerini.

Weiterlesen »

Okulda oğluyla kurabiye yapan baba

13. Aralık 2024 Yorum yapılmamış

Okulda oğluyla kurabiye yapan baba Geçen hafta kızımın sınıfında çocuklar kurabiye pişirdi.  Öğretmen ailelerden destek istedi.  Kimi kurabiye hamuru gönderdi, kimi şeker, un, kimi de kendi yardıma geldi.  Biz pudra şekeri, merdane ve kurabiye kalıpları götürdük. 8’de kurabiyeyi yapacağımız salona geçtik.  Öğretmen çocuklarla açılışı yaptı.  Yardıma gelen anneler getirdikleri malzemeleri önce kendi çocuklarının önüne koydular. Kalan malzemeler paylaştırıldı.  Anneleri yanında olan çocuklar hemen hamuru açmaya başlarken, annesi olmayan çocuklar önce önlerine un ve hamur konmasını bekledi.  Farkedilene kadar beklemeye devam ettiler. Bazı çocuklar açtığı hamuru masaya yapıştırdı.  Tekrar topladı, tekrar açtı.  Hamur tekrar yapıştı.  Bazı çocuklar çok un dökünce hamur parçalandı.  Çocukların çoğu hamuru tek başına açamıyordu.  Zaten bazı kurabiye hamurları da iyi değildi, cıvıktı.   Bir anneyle ve öğretmenle çocuklara teker teker yardım ettik.  Her çocuğun 3-5 dakika yardıma ihtiyacı olduğu için uzun süre beklemek zorunda kalan çocuklara üzüldüm açıkçası.  Acaba o an içinden “Keşke benim de annem burda olsaydı?” diyen olmuş mudur acaba diye düşündüm. Anneleri yanında olan çocuklar büyük bir keyifle hamuru açarken ve tepsileri doldururken, annesiz gelen çocuklar onlar kadar eğlenmiyordu. Çünkü sürekli hatalarıyla meşgullerdi. Elbette bu da çocuğun gelişimi için iyi bir şey. Problem çözme yeteneklerini geliştirdiler kurabiye hamuruyla.  Yine de üzüldüm çocuklara.  Ne zaman desteklenmeyen bir çocuk görsem 40 yaş üstü çevremin sözleri geliyor aklıma: “Herkesin ailesi gelirdi, benim ailem gelmezdi.”  Çocukluğunda futbol oynayan bir baba şöyle diyor: ”Futbol kulübünü destekleyen anne babaların çocukları oynatılırdı maçlarda.  Bizim anne babamız gelmediği için yedeklerde beklerdik maç bitene kadar.” Oğluyla kurabiye yapan baba Bir baba vardı yardım eden. Hiç yerinde durmuyor, ne yapılması gerekiyorsa yapıyordu.  Hem hamuru açıyor, hem süslüyor, hem de iş bitince masaları siliyor, yerleri süpürüyordu. Oğlu da onun gibiydi.  Bir çok çocuk kurabiye hamurunu açamazken o hızlı hızlı açıyor, formlarla kesiyor, şekerlemelerle süslüyordu.  Öğretmen pudra şekeriyle süslemek isteyenleri diğer masaya çağırınca ilk o gitti o masaya.  Bir saat sonra öğretmen pişen kurabiyeleri almaya bir grup çocuk gönderdiğinde o çocuk da gelmişti. Belli ki babasının yolundan ilerliyordu.   Saat 10 oldu.  Program bitmesi gerekiyordu.  Ama bitmedi.  Son tepsiler fırına girmeliydi. İş yerinden bir kaç saat izin alanlar ise gitmeliydi.  Tüm gün izinli olanlar kaldı. İki anne, bir baba kaldık sona doğru. Kurabiyeleri pişirirken muhabbet ettik.  “Bugün buraya gelmem çocuğum için çok önemliydi. Bu yüzden işyerinden izin aldım” dedi yanımdaki anne.  Baba ise tek gelmemişti. Eşi de gelmişti. Serbest meslekte çalıştıkları için birlikte gelmeleri zor olmamış. Anne 9’da ayrıldı, baba bizimle 11’e kadar kaldı. “Öğretmene destek olmaya geldim. Çünkü yaptığı şeyler çok değerli şeyler, her öğretmen yapmıyor böyle şeyler” dedi. Devam etti anlatmaya:  “Benim bir çocuğum daha var 2.sınıfta ama onlar noele özel birşey yapmadılar. Herşey öğretmene bağlı, bazı öğretmenler için böyle şeyler yük” “Gerçekten böyle şeylerle uğraşmasını sevmeyen  öğretmenler var ama bir de önceki senelerde ailelerden yeterince destek görmediği için böyle işlere girmeyen öğretmenler de var.“ dedim.  Doğruladılar.  Aileler neden yardım etmiyor? Aileleri konuştuk biraz.  “Aileler neden yardım etmiyor?”  diye sorduk birbirimize.  “Çünkü istemiyorlar” dedi bir anne.  „Öncelikleri farklı“ dedi tepsiyi fırından alan baba. Evet, bazı aileler istemiyor. Bazı aileler önemsemiyor.  Ama bir de gelmek isteyen ama imkanı olmayanlar var.   Evde bebeği olanlar, sağlık sıkıntıları olanlar, işyerinden izin alamayanlar, o gün önemli bir randevusu olanlar. Dil engeline takılanlar da var. İş yerimde tanıştığım bir çok aile dil engeline takıldığı için okuldaki faaliyetlerden uzak duruyor. Aslında takılmıyorlar dil engeline. Kısa kısa cümlelerle kendilerini ifade edebiliyorlar.  İletişim kuramayacak olma korkusu engelliyor onları.  Şunları anlatıyorum onlara: Böyle ortamlar basit cümlelerin kullanıldığı, az çok Almanca anlayan herkesin iletişim kurabileceği ortamlar.  Çünkü kimse birbiriyle uzun uzun muhabbet etmiyor.  Ya birlikte bir iş yapılıyor ya da genelde birileri konuşuyor, birileri dinliyor.  Bazen anadili Almanca olan insanlar bile tek kelime etmiyor.  İşini yapıp gidiyor.  Bir kere gidip görmek gerekiyor böyle ortamları.  İnsan ortamlara gire çıka yeniyor korkularını.  Ailelerin önemsediği programları çocuklar da önemsiyor Okuldaki faaliyetlere yardım etmek çocuklar için de çok önemli.  Çocuklar anne babalarını okulda görev alırken gördüğünde mutlu oluyor, cesaretleri artıyor, aileleri tarafından desteklendiklerini fark ediyorlar. Öğretmenlere destek olan ailelerin öğretmenlerle iyi bir ilişkisi oluyor.  Aileler birbirleriyle tanışıyor, dayanışma halinde oluyorlar. (5.sınıftan sonra ailelerle tanışmak çok daha zor) Çocuklar arkadaşlarının ailelerini, aileler çocuklarının sınıf arkadaşlarını yakından tanıyor.  Genelde okulda aktif olan ailelerin pek çok konudan haberi oluyor.  Ailelerin önemsediği programları genelde çocuklar da büyüdüklerinde önemsiyor.  Aileler çocuklarına örnek oluyor.  Programın sonunda ince düşünceli öğretmenimiz yardım eden ailelere ufak bir hediye verdi. Bloga destek olmak istiyorum Post Views: 127

Weiterlesen »
Post Views: 175
+ posts