Konu patenlerden açılınca sporla devam etti.

Kendisi Handball ile büyümüş.

Şimdi de çocuklara antrenörlük yapıyormuş.

“Biz maalesef sporla büyümedik” deyince

“Ama baban güreşçi değil miydi?” dedi.

Nerden başlasamki anlatmaya…

Önce o başladı anlatmaya.

Çocukluğunu, kendi çocuklarını anlattı biraz.

Sonra antrenörlüğünü.

Handball’a Türk, Arap kültürlerinden pek ilgi yokmuş.

Neden Türk ailelerin Handball’a ilgisi olmadığını sordu.

“Ben kendim Handball oynayabildim mi ki çocuğumu oynatayım?’ demek istesem de “Bu ilgisizliğin arkasında farklı farklı nedenler var. Ben mesela en son okuldayken Handball oynadım. Örtündükten sonra kulüblerde spor yapma imkanım olmadı” dedim.

Sonra o dönemin şartlarını konuştuk.

Engellenen kızları.

Bazı ailelerde engel anne babaydı.

Anne baba özgür bıraksa, mahalle engelliyordu.

Bazı başörtülü kızları ise öğretmenleri, spor kulüpleri engelliyordu.

Basketbol kulübü başörtülü kızları maçlara çıkartmıyordu.

Maça çıkartmayacağı kızları çalıştırmak istemiyordu.

Okullarda bikini giyinmeyen kız çocukları yüzme derslerine katılamıyordu.

Havuzlar zaten haşemaya izin vermiyordu.

Bisiklet sürmek, paten kaymak Türk kültüründe ayıplanıyordu.

Başörtümüzü çıkartsaydık kökten çözer miydik bu sorunu? 

Evet! Anında!

Ama çıkartmadık.

Mücadele ettik!

Spordan uzak yetişmiş anneler de olsak,

Tenis kulübüne “Mini etek giymek zorunda mıyım?” diyecek kadar açıksözlü,

Yüzme havuzunda haşemadan rahatsız olduğu için şikayetçi olan ninelere “Benden rahatsız oluyorsanız ben bu hafta hergün 14-16 arası burdayım. Haberiniz olsun” diyecek kadar cesur,

Çocuklarını antrenmanlara yetiştirecek, saatlerce maçlarını izleyecek kadar spor sevdalısı,

Attığı her golde bağıracak kadar eğlenceli,

“Acaba ben de bir gün topu atarken potada sallanabilir miyim?” diyecek kadar hedefe odaklı,

Pozitif ruhlu, sportif ruhlara sahip kadınlar olduk.

Birçoğumuzun kendi tercihi değildi spordan uzak kalmak.